Nog even varen.....

Vriendendienst

Zaterdag, 16 juni
De boot van Bert en Mieke komt op de Sampogracht vanaf St John’s (USVI) naar Europa, meer specifiek: Cuxhaven, Duitsland.
Om negen uur zaten we in ons autootje, volgeladen met slaapzakken, zeilkleding, laarzen, warmtekleding en zo nog wat noodzakelijke zaken. Om half tien waren we in Apeldoorn bij Bert en Mieke. Hier werd nog een berg handel in onze auto gekiept en een half uurtje later reden we naar zoon Wietse in Winsum (Groningen). Ondertussen wisten we dat de Sampogracht, een cargoschip dat hun boot “Torum” op z’n dek had staan, rond 4 uur ’s middags aan zou komen in Cuxhaven aan de Elbe. Wietse zou zijn ouders en ons naar Cuxhaven brengen en dan weer terug rijden.
We waren om 5 uur bij de kade en zagen de Sampogracht liggen. Er werden al boten afgeladen middels een gigantische kraan die niet de minste moeite had met bootjes van een paar ton!
Om 20:00 uur was de Torum als laatste schip aan de beurt. De achterstag staat los, dat moet want anders kan hij niet in de slings. Ze takelden de boot langszij en die werd door twee mannen strak tegen de romp aangetrokken op de hoogte van een dek. We stapten gevieren over en we werden zachtjes te water gelaten.
Op hun commando mocht ik de motor starten en voeren we weg. Het was even “wennen” aan het stuurgedrag, maar we kwamen vrij van de Sampogracht en voeren richting jachthaven.
Nou, dat was de bedoeling, maar dat hield abrupt op. De motor stopte ermee! En dat op de drukbevaren Elbe! Niet lekker. Bert greep de marifoon om assistentie in te roepen, ik probeerde de boot in een rechte lijn richting jachthaven te manoeuvreren. Er kwam een groot Polizei-schip uit de Gemeentehaven en een SAR-sleepbootje kwam ons al tegemoet en sleepte ons naar de Emergency steiger van de Segel Verein Cuxhaven: rust in de tent!
Wel wat veel sensatie op zo’n eerste dag.
Het havenrestaurant was nog open en we hebben lekker zitten dineren met z’n vieren.

Zondag, 17 juni
Morgenstond heeft goud in de mond. Lekker aan de gang. Naar het clubhuis om maar eens te douchen. Aan boord een ontbijtje en daarna konden de klussen beginnen. ’t Was een aardige lijst maar met z’n vieren werkten we alle punten zoveel mogelijk weg. Lunch aan boord en doorgaan met de klussen. De grootste (en meest urgente) klus was het opnieuw monteren van het toilet wat door een onverwachte schuiver van de boot met de erop zittend persoon van z’n sokkel was geschoten. Nu bleek dat niet het probleem te zijn, maar wel de elektrische pomp die er aan gekoppeld zit. Van alles geprobeerd maar de pomp weigerde. Conclusie: zoveel mogelijk toiletteren op de kant en anders gevieren op de emmer! Zeilers zijn niet preuts, ze hebben een puts: geen probleem.
Inmiddels hadden we een telefoonnummer van een scheepsmotorreparateur te pakken gekregen.
Van puur ellende ’s avonds maar weer uit eten geweest. Wat kennen ze in Duitsland lekkere prijzen om uit eten te gaan! Een gezond biertje erbij en ’s avonds aan boord een glaasje wijn: slapen als roosjes.

Maandag, 18 juni
De motormuis wordt om 08:00 uur gebeld en staat, jawel, een kwartier later op de stoep!
Na ruim een uur is MM klaar en de motor draait als een zonnetje! De financiële schade valt mee.
We zien inmiddels dat het weergat er echt aan gaat komen! Morgenochtend vroeg weg en de volgende morgen aankomen in Lauwersoog is het idee. Maar we moeten niet te snel gaan anders is de sluis helemaal nog niet open! Anneke geeft als suggestie om ’s middags weg te gaan op het tweede tij. Iedereen laaiend enthousiast: niet zo vroeg je bedje uit.
Bert wist dat de afstand zo’n 110 mijl zou zijn, dus haast hadden we helemaal niet. We plannen om 14:30 uur te willen vertrekken.
’s Middags nog wat klussen aan boord van de Torum en Anneke, Mieke en ik op jacht naar wat boodschappen. We wilden de dieseltank even goed vullen en van de noodsteiger weg. Die twee zaken waren te combineren. Ik mocht het stuurwerk doen, maar had toch wel grote moeite met het stuurgedrag. Bert in de kuip, de dames hingen de stootwillen aan de goede kant en tevens de lijntjes. Anneke liep een rondje haven om ons op te vangen bij de dieselpomp. Vervolgens legden we de boot aan stuurboord aan de dieselsteiger terwijl de dames dachten dat we over bakboord zouden aankomen. Daarna hadden we wat moeite om de dieselpomp aan de praat te krijgen, maar ook dat lukte uiteindelijk. Verder naar de box, dichter bij het clubhuis en de toiletten. We hebben slechts 1 puts = emmer voor ons vieren.
Er werd een tafeltje gereserveerd vlak voor de TV want we wilden wel een voetbalwedstrijdje zien tijdens het eten. We dachten Nederland te zien spelen, maar dat ging mis want Duitsland speelde ook. Denemarken was de tegenstander. Het werd nog lachen want ik kon enig commentaar niet inhouden. Een bloedfanatiek Duits mannetje nam me een opmerking niet in dank af en sprak dreigende taal: heerlijk. Tijdens de rust en het sigaretje met allemaal gezellige mensen buiten op het terras had ik zo een knokploeg voor elkaar voor het geval het fanatiekelingetje wilde gaan matten. Ik heb me maar rustig gehouden in de tweede helft.

Dinsdag, 19 juni
Rond tweeën begonnen ineens alle Zweedse boten los te gooien. Een Fin die ik had gesproken deed hetzelfde en wij waren ook klaar. Het werd een treintje van zo’n 10 boten die de Elbe op schoof.
Strak langs de groene boeien tikten we de mijlen weg. Weinig wind, geheel volgens verwachting. Toen we meer en meer naar west draaiden hebben we de genua erbij getrokken maar dat was na een uurtje of drie ook niet meer nuttig. Het was ongeveer de kortste nacht en we zagen dan ook heel mooi de zon ondergaan. En wat denk je? Een Green Flash, zo mooi en zo langdurig als we nog nooit hadden gezien! En zo voeren we

Woensdag, 20 juni
In. Anneke en ik hadden de wacht van 22:00 tot 01:00 uur, Bert en Mieke lagen lekker te slapen. Wij waren weer aan de beurt om 04:00 uur, maar we schrokken zelf wakker om tien voor vijf! Rap eruit. Mieke ging naar bed en Bert en wij tweeën knapten de rest van de wacht op. Het ging als gevlogen, we hebben bijna geen stroom tegen gehad, maar wel heel veel mee. Het resultaat was dat we om 07:30 uur voor de sluis van Lauwersoog lagen! 95,3 mijl in 17 uur. En da’s heel snel als je bedenkt dat de motor niet meer dan 2000 toeren heeft gelopen! Enig gepruts voor de sluis was ons deel en in de sluis liep het ook niet helemaal volgens het boekje, maar we waren wel (overigens samen met het Finse schip wat de hele trip achter ons aan heeft gevaren) op het Lauwersmeer. Nog even door naar Oostmahorn en daar stond de makelaar al klaar om het schip te inspecteren. We hadden nog niets gegeten, maar de haven bood een schitterend ontbijt voor een redelijke prijs en dat was natuurlijk de oplossing en afsluiting van deze voor ons en Bert en Mieke’s laatste zeiltrip.
Zoon Wietse werd gebeld en die was drie kwartier later op de haven. Alle spullen inladen, terug naar Winsum waar onze auto stond, overladen van alle bagage en karren maar. 170 kilometer verder laadden we hun spullen uit in Apeldoorn en een uurtje later waren wij ook thuis.
Een emotionele reis voor Mieke en Bert die door zijn ziekte beslist niet meer kan zeilen. Maar ook voor ons. Ons schip is bijna verkocht, maar eerst een handtekening bij het kruisje: ook al zo emotioneel, maar we komen er wel overheen, we gaan gewoon andere leuke dingen doen.