Ploeteren op de kant

Donderdag, 24 mei
Na het vrijwilligerswerk van Anneke en mijn gemartel op de sportschool reden we ’s middags naar Dinteloord. We hebben een afspraak om morgen de kant op te gaan bij Schröder Jachtwerf hier ter plekke. Na een eenvoudige, doch gezonde maaltijd, een kopje koffie en enige drinkbare versnaperingen togen wij kooi-waarts in de wetenschap dat dat morgen anders zou gaan.

Vrijdag, 25 mei
En zo kwam het dat we met zinderend hoge temperaturen naar de overkant voeren voor het betere hijs- en takelwerk. Natuurlijk lag er nog een boot in de weg, dus maar even afgemeerd. De volgende boodschap was dat we achteruit tussen de kraanbanen moesten. Dat had ik wel verwacht, maar niet dat de wind even toe zou nemen tot 26 knopen! Maar goed, zoals een goed jachtschipper betaamt, stuurden wij hem achterwaarts feilloos onder de kraan. Natuurlijk moest de achterstag los want anders paste het hele spul (=ZWIT) niet ordentelijk in de hijsbanden. Mark gaf de nodige instructies en de boot hing keurig boven de afspuitplek alwaar de echtgenote van Mark, Patricia (op hoge plateauzolen) het onderwaterschip vakkundig begon af te spuiten. En voorwaar, dat zag er niet verkeerd uit! Wat er wel verkeerd uitzag was de zinkanode om de schroefas, die zat los! Dat is dus duidelijk een fout van de werf die in april vorig jaar een compleet nieuwe Saildrive eronder heeft gezet! In kan ‘m niet zelf vastkrijgen want de MaxProp-schroef zit in de weg en dat de- en monteren heb ik een keer geprobeerd en dat doe ik dus nooit weer. Zodra de boot opgedroogd was en op z’n plek stond konden wij ons op het onderwaterschip storten. En dat deden we met verve met borstels, schrobbers en schuurpapier. Mondkapjes op, petje en hoofddoekje, want daar word je echt een zwarte smurf van! We hebben aan boord schommelend gegeten en toch wel goed (scheef) geslapen.

Zaterdag, 26 mei
Na afronding van de voorbereidingen werden de potten anti fouling voorbereid: Flink roeren met een scheutje thinner erdoor totdat een mooi strak vloeibaar papje ontstond. Vervolgens met de brede roller vierkante meters maken. We werken van onder naar boven zodat ik na geruime tijd me mocht bezig houden met het afplakken van de waterlijn. Een klus van 25 meter die heel secuur moet gebeuren en waarbij ik er net niet goed bij kan, op m’n tenen lukt het net. Dus weer verder met de zwarte onderwaterverfklus. Na opdroging lag er alweer de volgende taak: het vrijboord (voor de leek: het stuk romp tussen de waterlijn en het dek) schoonmaken. Dat schoonmaken bestaat voor het grootste deel uit het verwijderen van de gele aanslag, dat is gewoon kalk en die moet eraf. Daar zijn prima middeltjes voor. Een scheut op een vochtige spons en poetsen maar op de gele romp. Het vliegt eraf. Ook de huid van je rechterarm, maar dat merk je later pas!
Zo kom je dus zo’n zonovergoten zaterdag wel door. We barsten van de spierpijn en we zijn bekaf van al dat geploeter. Tijdens het eten bij een aanpalend restaurantje verzuchten we dat we er wel vroeg in zullen liggen vanavond! Maar zoals dat vaak gaat bij ons worden we om half tien weer heel levendig en lijkt het bed nog ver weg. Dat werd dus twaalf uur.
Overigens vertrok de ZWIT exact 6 jaar geleden uit Dintelsas voor hun lang gekoesterde wens.

Zondag, 27 mei
Vandaag vliegen er hulptroepen in: Steven, Mirjam, Eline en Nord komen ons helpen met de boot in de was zetten. En oh, wat zijn we ze dankbaar want wij verrekken van de spierpijn. Om elf uur zaten we aan de koffie en tien minuten later zat iedereen stijf in de anti-zonnebrand. De koperen ploert straalde er over. Het ging als de spreekwoordelijke raket: de romp afnemen met schoon water, inpoetsen met wax en gelijk er achteraan uitpoetsen met een schone doek. We hebben eerst in aan de schaduwkant gewerkt en toen die klaar was werd de zonkant aangepakt. En daar gingen we nog sneller! Het resultaat mocht gezien worden: het glimt als de spreekwoordelijke babybil!
Iedereen (met uitzondering van Nord en uw scribent) doken nog even het verkoelende water van de Dintel in. Om haf vier uur vlogen de hulptroepen weer terug naar Arnhem en konden Anneke en ik de boot weer inruimen en opruimen. Om half vijf ging bij ons de airco op koud en reden we terug naar huis met de uitnodiging op zak om te komen barbecueën hetgeen we onder dankzegging aanvaardden.
Op het moment dat ik dit verslagje beëindig (nu dus) is er sprake van een verminderende spierpijn en een gelukzalig gevoel dat de makelaar en super schoon schip zal aantreffen voor zijn fotoreportage.