Even weg naar de zon

Duitse vrienden van ons, die we voor het eerst ontmoetten in Portugal in 2006, nodigden ons uit om naar hun nieuwe “thuis” in Turkije te komen. Dat was, gezien het jaargetijde, niet aan dovemans oren gezegd. Na wat rondjes googelen (hoe schrijf je dat?) kwamen we via http://www.Tix.nl uit op een aantrekkelijke prijs om van Düsseldorf naar Antalya te vliegen. Vanaf Luchthaven Düsseldorf vliegen heeft een paar aardige voordelen: makkelijk bereikbaar en goedkoper parkeren dan in Amsterdam. Boarding: 3 kwartier voor vertrek.
Ik had me wel een beetje verrekend met de aanrij- en boardingtijd maar we zaten keurig op tijd op stoeltjes 4A en 4C. Stoel B hadden we lekker vrij geregeld! Na drieënhalf uur vliegen landden we keurig op tijd (Air Berlin = Deutsch Gründlich) op Antalya Airport. Was het ’s morgens bij vertrek uit Nederland nog rond het vriespunt, hier was het al een graad of 17. Een van tevoren geregelde taxi bracht ons voor € 66,- 146 kilometer verder tot voorbij Alanya. Kijk, dat is veel geld, maar niet voor een taxirit van twee uur! Het weerzien en de ontvangst waren allerhartelijkst. En wat een geweldig huis hebben ze daar neer gezet. Architectonisch heel fraai en voorzien van alle gemakken. Een 15 meter zwembad met aanpalende jacuzzi in de fraai ontworpen tuin. Hun nieuw aangeschafte jachthond Lucky moest even aan ons wennen (en wij aan haar) maar daarna was het een nieuwe vriend voor het leven: wat een prachtig beest! Gedurende de week dat we er waren steeg de temperatuur per dag een paar graden. Dat Anneke altijd als eerste ergens in het water ligt weet ik al jaren, maar zelfs ik heb een paar keer gezwommen!
Wat we allemaal gedaan hebben? Eigenlijk niet zoveel. We aten ’s morgens thuis ontbijt en dan waren er altijd wel wat klusjes waarmee we helpen konden. Daarna was het op zoek naar een lokaal tentje om te lunchen. We hebben er verschillende gezien en heel verschillend gegeten. Op zondagmorgen zijn we naar een heel oude burcht op een schiereiland gereden. Hoog tegen de rotsen op lag het restaurantje wat beroemd is om zijn uitgebreide ontbijttafel. Heel lekker en een geweldig uitzicht. We zijn nog op de boot van Wolfram en Anne geweest die in de haven staat van Alanya en die dus ook verkocht is. Natuurlijk moest er geshopt worden en dat is lachen. Het seizoen is nog niet begonnen dus de middenstand zit wel verlegen om wat klantjes. Dat versterkt je positie als kopen natuurlijk. In een klerenzaak (kledingzaak, mag ook) zijn we met z’n vieren even stevig aan de gang gegaan. Anneke en ik scoorden drie jeans en twee heel fraaie blouses . Ha ha, ik heb dus nu een Armani- en een Tommy Hilfiger jeans. Anneke heeft een La Martina - (ken je die niet?) en een Paul & Shark blouse aangeschaft plus een Gucci jeans.
Laat ik jullie even uit de droom helpen: die merken doen ons niet zoveel, maar de pasvorm en de stof van die kleertjes is geweldig!
Anneke is nog achter een leren tas aan geweest maar vond ze toch te duur. Anne zag een Guzzi-tas die ze erg mooi vond (op de site van Guzzi stond ie voor € 4.500,-) maar weigerde er € 350,- voor te betalen. Tja, een nepper is leuk, maar dan moet ie wel redelijk geprijsd zijn(!).
We zijn de bergen in geweest op weg naar de sneeuw, maar dat was toch een slag te ver. Bijna een landschildpad aan gort gereden. Syedra werd bezocht, een historische site, erg interessant maar een geweldige puinzooi. Bij thuiskomst bleek de hele beneden verdieping blank te staan: een klein foutje in de warmwatervoorziening: het overdrukventiel op de watertank was blijven hangen waardoor de druk zo opliep dat er een slang in de keuken losschoot en er zo’n 200 liter water gedweild moest worden. Soms zit het mee en soms zit het tegen. De Perzische tapijten werden naar buiten gesleept en daar te drogen gelegd. 24 uur later was er bijna geen spoor meer te ontdekken van het waterballet.
En zo werden er nog meer uitstapjes gemaakt. Op woensdagavond nodigden we Wolfram en Anne uit om uit eten te gaan op onze kosten. Dat wilden ze eerst niet, we hebben alle kosten tot dan toe eerlijk verdeeld op basis van 2/5 en 3/5. Hoe dat zo, vraag je je af? Hond Lucky at dus gewoon mee met wat wij aten. We hadden er zo onze eigen gedachten over.
En waar kwamen we woensdagavond terecht? Bij Restaurant Sylvia in Alanya waar op 29 april Koninginnedag gevierd ging worden! Hebben wij weer. In het buitenland vermijden we als het even kan dit soort restaurants en eten we liever lokaal.
Donderdagmorgen om kwart voor acht stond de taxi klaar voor de terugreis naar Antalya. Klokje tien waren we bij de luchthaven en kwart over twaalf vlogen we. Om vier uur hadden we de auto al weer te pakken en na tanken in Elten (€ 1,66/ltr € loodvrij) stapten we om zes uur ons huisje binnen.