Het definitieve afscheid

Donderdag, 12 juli
De dag van de overdracht van onze trouwe ZWIT. We hebben er gisteravond uitgebreid over gepraat. Hoe gaat het lopen, hoe zullen we ons voelen? We stuiteren een beetje tussen twee gevoelens: ten eerste, we wilden snel verkopen en dat is gelukt, maar ten tweede: hoe gaat dat voelen? Anneke heeft zo’n 48 jaar gezeild en ik heb er 56 jaar met zeilbootjes gerommeld.
De boot waarmee we onze grootste wens hebben waargemaakt, gaat vandaag een nieuwe eigenaar krijgen. Hoe zullen we ons voelen als we uiteindelijk die handtekening hebben gezet?
We waren om 1 uur op de haven en Rob was er ook al. We werden voor de brug over de Dintel een beetje opgehouden doordat zo’n verrektes scheepje zonodig door die brug moest! Ja ja, zo beginnen we nu te denken! Ik heb met Rob, de nieuwe eigenaar, het hele schip doorgelopen, alle gebruiksaanwijzingen doorgekeken, handboeken toegelicht en ga zo maar verder. De informatie was teveel voor Rob om het in een keer te vatten, maar dat komt wel.
Nadat alle info was doorgenomen, de meegeleverde zaken aanschouwd waren en alles oké werd bevonden, vroeg Rob of we even konden helpen om de boot naar zijn nieuwe ligplaats te brengen. Een haven verder: Waterkant Ships. Een halve mijl varen. Rob stuurde de boot uit onze oude box en zette koers naar de nieuwe ligplaats. Daar is veel meer ruimte tussen de steigers dus daar kun je je een foutje permitteren. Bleken we toch naar de verkeerde steiger te zijn gevaren! Een steigertje verder en we hadden de gereserveerde box in beeld. Op verzoek van Rob moest de boot achteruit de box in en ondertussen de neus tussen twee palen afmeren en de kont tegen de steiger aan leggen. Met dwarswind is dat niet zo lekker, maar we kwamen op de juiste plek terecht. De makelaar, Tako van White Whale Yachtbrokers, stond op de steiger op ons te wachten.
We liggen, Rob is aangedaan en wij ook, als de definitieve papieren getekend zijn. Ons overvalt een vreemd gevoel: geen boot meer. Ons varende huis van de laatste jaren staat niet meer op onze naam. Wat hebben we er een boel mijlen mee gevaren, wat hebben we er veel mee meegemaakt en wat een geweldig schip hebben aan onze Bavaria gehad.
In het restaurantje aan de haven hebben we gedrieën een drankje gepakt. Rob kon z’n ogen niet afhouden van z’n nieuwe bezit: hij ligt recht voor het buitenterras aan het water. We moesten nog even wat formaliteiten vervullen op onze oude haven. Slagboomsleutel inleveren, sleuteltje van het stroomkastje en het parkeerkaartje. Weet je wat we te horen kregen? “Heb je wel je werkdagen gedaan?”. “En wil je nog lid blijven, kost maar € 16,- per jaar en dan blijf je wel op de hoogte van alles wat er gebeurt op onze gezellige haven”. De stoom sloeg uit m’n oren!
Om 18:00 uur slingeren we de auto aan en rijden richting Beekbergen. Onderweg twee forse files op de A15, we zijn tegen achten in Beekbergen en weten in het gedruis van de Veluwse Avondmarkt toch nog een simpele hap eten te verschalken.
Eenmaal thuis zijgen we neer, rukken een drankje aan en elkaar aanziend zeggen we beiden:
“We hebben geen boot meer, de volgende avonturen kunnen beginnen”.