Cultuur en verder...

Dinsdag, 24 mei
Gezien de weersomstandigheden, de temperaturen, het feit dat we geen haast hebben en dat we pensionado’s zijn bracht ons op het idee om Amsterdam maar eens cultureel te gaan verkennen. Dus togen wij om 10:30 uur met ontbijt achter de kiezen en schoongepoetste tandjes naar de gratis pont om ons naar het centrum te brengen. ’n Vlotte oversteek was ons deel en een behouden landing eveneens: we zijn waar we voor dat moment wezen willen. Maar het doel lag nog een strakke 20 minuten exerceren verderop. Prinsengracht 263 dus. Het Anne Frank Huis. (www.annefrank.org) We hebben er al eens voor de deur gestaan, maar toen stond er zo’n rij dat we afhaakten. Nu viel het niet tegen: een 30 minuten schuifelen en we waren binnen. Anneke had het boek over het Achterhuis al eens gelezen en ik heb het net uit. Wat een ervaring! Waar acht mensen meer dan twee jaar zich muisstil moesten houden, niet naar buiten konden, afhankelijk waren van bevoorrading door welwillende mensen zonder Jodenster, de beperkte ruimte, de tegengestelde karakters… je krijgt het daar met bakken over je heen. Zeer imposant. Om bij te komen van deze impressie hebben we even een bakje koffie genuttigd.
Lunchtijd brak aan en we vonden een tentje op de Raadhuisstraat waar ze keurige sandwiches in de aanbieding hadden. Dat werd ’t dus. Daarna verder richting de Dam (met veel straatartiesten), het Koninklijk Paleis en naar de Nieuwezijds Voorburgwal en daar kwamen we de Oude Kerk tegen met de World Press Photo’s van 2011. (www.worldpressphoto.org) Dat hebben we ook maar even meegepikt, al hoewel we een beetje beroerd werden van al die foto’s met ellende en oorlogsgeweld, maar de kerk is het aanzien waard. Verder wandelend (wankelend) kwamen we bij Ons’ Lieve Heer op Solder. (www.opsolder.nl) Simpel gezegd: een schuilkerk van de katholieken toen dat geloof in Amsterdam verboden was. Ze zijn het aan het restaureren waardoor je veel oude en originele details kunt zien. Met een audiotour op je hoofd krijg je veel informatie en dat maakt het bezoek af. We zijn inmiddels aardig gesloopt. Maar, kanjers als we zijn, sjouwen we vrolijk door het Centraal Station, nemen de verkeerde pont en moeten daardoor een takke-eind omlopen om bij een supermarkt te komen. Afijn, om kwart voor vijf waren we weer aan boord, waar het nog steeds alleraardigst waait. De Touloulou (van Dick en Martha) stond ons al te wenken voor de borrel. Het behoeft geen betoog dat het weer heel gezellig was. Inmiddels regent het sms-jes uit Lelystad waar we blijven. We willen er morgen wel naar toe: ook weer gezellig. We zien, voelen, ruiken nog niet veel weersverbetering. We zijn wel gelukkig met onze museum jaarkaart van € 49,- p/p. Vandaag hebben we NIET uitgegeven: € 44,- met zun 222. Die kaarten halen we er wel uit!


Woensdag, 25 mei
De Touloulou was er om half acht al vandoor, wij hadden, zoals gewoonlijk, geen haast. Het is stralend weer en wel zo gek, dat we de korte broeken maar op gezocht hebben. Er was niet veel wind maar wel uit de goede hoek, niets in de weg dus. De Oranje Sluis werd vlot genomen en de Schellingwoudebrug had er ook zin in: gelijk erdoor. We zijn op het IJ. Een stukje verder buigt de vaarweg naar bakboord en daar konden de zeiltjes erop. Het liep heerlijk rustig, we hebben alweer geen haast. De afspraak was als we onder de twee knopen zouden varen, dat we dan de motor zouden starten. Dat gebeurde dus niet. Een uurtje voordat we Lelystad aanliepen hebben de plof maar gestart en de zeiltjes opgeruimd. We konden mee schutten met twee binnenvaartschepen. Nadat de brug open ging tuften we richting Parkhaven. Er zat iemand op de rand van de sluis ons te filmen of te fotograferen en ik zeg tegen Anneke: We worden nog beroemd! Het bleek Evert te zijn! Hij sprong gelijk weer op zijn fiets en peddelde terug naar hun huis en daar kwamen wij ook net aan. We mochten de vrije box van de buurman gebruiken. Evert rolde gelijk een stroomdraadje uit en klaar waren we. Dat het een gezellige avond werd was bij voorbaat duidelijk. De weersvoorspellingen zijn bar en boos: Bft 7 uit zuidwest. Wij liggen hier goed!


Donderdag, 26 mei
We werden om negen uur verwacht aan de ontbijttafel! We mochten zelfs kiezen of we voor of na het ontbijt gingen douchen, ja ja, goed geregeld. Jeanne moest even langs de dokter en wij werden afgezet bij een winkelcentrum met een Appie. We hadden nog wat dingetjes nodig: een plastic bakje waar de achterankerketting in moet en waar eventueel het achteranker ook nog in kan. Heb ik van Evert afgekeken, maar bij ons kan het nog eenvoudiger vanwege ons zwemplatform achterop. Anneke vond ook nog een koeltas, die ouwe doet het niet meer zo goed. Op de Stampersplaat met de kleinkinderen kwamen we er achter dat we eigenlijk toch wel een paar kleine opvouwbare stoeltjes zouden kunnen gebruiken. Ook die vonden we! Bij Appie het een en ander ingeslagen en Evert en Jeanne waren ook ter plekke. Alles ingeladen en weer huiswaarts. Lekker gegeten en daarna aan de koffie en de TV.
Het weer: het is geen weer!


Vrijdag, 27 mei
Zelfde opsta ritueel als gisteren: ze zijn zo gemakkelijk en gastvrij!
Om 11 uur kwam Tilly de Waard van Tekstbureau de Waard. Ze had contact gezocht met Anneke voor een verhaal over hoe een vrouw van een zeilend koppel zo’n reis ervaren heeft.
Ze schrijft het in opdracht van de Bavaria importeur uit Workum. Het werd een gezellige bijeenkomst waarbij ik m’n mond moest houden (oef) en Anneke de vragen beantwoordde. Ik heb de lunch maar klaargemaakt voor de twee vrouwen! We zijn benieuwd wat er van dit verhaal terecht komt. Het moet verschijnen in het Clubblad Blister van de Bavaria-zeilers die hun boot in Workum hebben gekocht.


Zaterdag, 28 mei
’t Wordt eentonig, maar het weer is volledig van slag. Gisteravond hebben we besloten om toch maar eens ergens anders te gaan kijken. Jeanne en Evert wilden ook weer eens een stukje varen. Was het aanvankelijke plan naar Stavoren te gaan, zo’n 25 mijl, maar dat plan verdween als snel van tafel. Zuid west zeven is gewoon niet lekker zeilen en dat dan zo’n 4-5 uur achter elkaar. ’t Plan werd gewijzigd in: visje happen in Urk. Slechts 10 mijl verwijderd van de thuisbasis. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen op genua was meer dan voldoende: beide boten spoten ervan door. Een andere Bavaria 38 met dubbel gereefd grootzeil en een puntje genua werd fluitend voorbij gevaren. Een rot koers, de wind komt bijna recht van achteren. Dus uitkijken dat de genua niet bak slaat. Nerveus zeilen, maar ja, het was maar een afstandje van niks. Urk aanlopen was voor ons heel lang geleden en met deze harde wind al helemaal geen sinecure. We lieten E&J voorgaan, ze kennen de haven veel beter, waarna wij met een hoop heftig motorgedoe de boot op een plekje aan de kade kregen met de kop in de wind.
Gezamenlijk Urk bewandeld, wat boodschappen gedaan, een pilsje gepakt met uitzicht over een heftig opgeklopt IJsselmeer en daarna maar vroeg een vismenuutje genuttigd.
Het waait nog steeds van de dolle en zelfs Anneke denkt dat we hier morgen niet wegkomen!


Zondag, 29 mei
Op de dag des Heeren zult gij niet arbeiden en dat nemen ze op Urk heel letterlijk: er is dus geen fuck te doen, alles is dicht! Dus, na een geweldige nachtrust en een uitgebreid ontbijt, gevolgd door koffie en daarna maar gewoon door met de lunch, togen wij gevieren op pad om Urk te verkennen. J&E kennen de weg want ze komen hier regelmatig. ’t Is ook makkelijk, 10 mijl vanaf hun huis, mooie afstand om even een ijsje te gaan halen op Urk. We zigzagden door de ginkies (smalle Urkse straatjes) en vermeden de doorgaande wegen waar wel met een auto gereden kan worden. Tjonge, tjonge wat een kneuterigheid: alles staat boven op elkaar. Maar ik snap het wel, hoor, toen het nog een eiland was hadden de inwoners niet zoveel ruimte om een huis of infrastructuur aan te leggen, dus werd alles boven op elkaar gebouwd. We kwamen op de zeedijk terecht en zagen een paar zwaar gereefde jachtjes varen, het is nog steeds koud met harde wind. Langs het monumentje van de Ommelebommelestien, de steen waar aanstaande Urkse vaders hun baby’s haalden. Aan het ooievaarverhaal hechten ze hier geen waarde! Langs de vuurtoren naar het vissersmonument. Een groot standbeeld van een Urker vissersvrouw die nog een keer omkijkt naar de zee, vanwaar haar geliefde had moeten komen. Plaquettes met talloze jaartallen en omgekomen vissers omzomen het monument. Er was pas een herdenking geweest, want er lagen ontzettend veel bloemen en kransen. Na nog wat “highlights” kwamen we afgekoeld aan boord voor een voortreffelijk kopje chocolademelk van moeder Anneke.