Weer een stukje noord

We zijn inmiddels in Zweden aangeland: Malmo was de eerste Zweedse stad.


Zaterdag, 25 juni
Lekker uitgeslapen vanmorgen met daarna een verwenontbijtje met een eitje, een sapje en corn flakes en Muesli. Daarna even wat boodschappen gedaan. Lekker brood gekocht voor de lunch. Met Ad en Els plannen gemaakt voor vanmiddag. Het doel werd Stevns Fortress, een fortificatie uit de koude oorlogstijd. Boven de grond allerlei wapentuig en onder de grond een ingenieus gangenstelsel, een beetje a la Dover Castle. De wandeling erheen over het Stevns Klint Trampesti (pad) hadden we voor een deel gisteren al gelopen, vandaag moesten we nog een eindje verder voor het Fortress. Het werd een stevige wandeling! We konden net nog mee met de rondleiding van 15:00 uur. Een hele kluit Denen (niet zo vreemd) en vier buitenlanders: wij dus. We kregen een uitlegdoosje om onze nek en een koptelefoon aan het oor: we mochten het zelf uitzoeken. Ook goed, Deens is niet onze sterkste taal. We vonden het erg interessant. Om tien voor vijf begonnen we aan de terugtocht, liepen min of meer verkeerd en dwars door een koren veld, maar het was wel wat korter. Eenmaal terug in de haven hadden we alle vier de pijp finaal uit! Anneke en ik hebben ons eerst even opgefrist en daarna waren we uitgenodigd op de Ducit Laguna voor een drankje. Ik kan je vertellen: dat siste erin. Er moest even gegeten worden. Ad struinde naar een vistent toe, maar we (de andere drie) vonden het niets. Op naar de Thai. Wat denk je? Drie man bestellen frietjes met gepaneerde vis. Ik ging toch echt voor de Thai en dat smaakte voortreffelijk. Anneke wilde een ijsje na: ook goed. Tsjonge wat een middag, we hebben allemaal spierpijn en verlangen alleen naar een kop koffie en dan maar verder zien: bedje? De wind is gaan liggen en het ziet er goed uit om morgen een stukje noordelijker te gaan.


Zondag, 26 juni
We lagen er om 23:00 uur in en dat is vroeg voor ons. Vanmorgen kwam ik de havenmeester tegen: we hebben nog niet betaald voor de afgelopen nacht. Ik had al een paar keer een praatje met hem gemaakt onder het motto: “valt er nog wat te regelen met het havengeld?”. Hij bevestigde dat. Dus vanmorgen liep hij mee naar onze boot en voor de boeg trok hij snel en simpel de plakker van de laatste overnachting uit z’n geldtas. Ik heb ‘m zachtjes, maar uitbundig, bedankt. Bij Els en Ad weer afscheid genomen met een kopje koffie en Ad baalde als een stekker dat hij geen korting had gehad, ha ha! Er staat geen aasje wind dus dat werd motorren. De Ducit Laguna (lieflijk meertje, hoe verzin je het) en de Zwit voeren gezamenlijk naar buiten. Het eerste stuk was de koers ongeveer gelijk, we moesten beiden onder Stevns Klint door. Daarna zetten wij koers naar de Öresund Brug die Kopenhagen (DK) met Malmø (S) verbindt. 50 meter hoog en dubbeldeks: bovenop rijden de auto’s en onderop de treinen. Heel apart. Daarna werd het een beetje zoeken naar de haven waar we heen wilden. Van Jens en Kerstin hadden we de tip gekregen naar de Dockan Marina te gaan, brandnieuw en midden in de stad. Op de elektronische kaart staat het niet aangegeven, in de havenhandboeken wel. Maar dan nog is het lastig. We tuften met drie boten er naar toe. Een Deen zat achter ons en een andere Deen kwam vanaf een andere kant. De dieptemeter wees ineens aan dat het rap ondieper werd. Gauw het roer om en naar buiten toe. De Deen achter ons maakte dezelfde manoeuvre. Die voor ons zat overkwam het ook. Het ging allemaal kantje boord goed. We tuffen de Dockan Marina – Malmö binnen. Gigantische nieuwbouw en tientallen bouwkranen om ons heel. Maar het zonnetje scheen en we werden netje even geholpen met aanleggen tussen de palen door onze buren.
Havenmeesters worden steeds schaarser en worden vervangen door machines. En daar gaat het dan fout. Je moet betalen voor een overnachting (logisch), een Tally Kort (waarmee je stroom kunt regelen en naar toilet en douche kunt) en een tegoed op die kaart. Alles bij elkaar toch SEK 250,-. Nou, die Tally Kort kwam dus niet uit de automaat en geen havenmeester te zien. Lekker. Het bewijs dat we betaald hebben plak ik maar niet op de boeg, dan zal er toch wel een keer een levende havenmeester langs komen?



Maandag, 27 juni
Ja hoor, inderdaad geen havenmeester gezien. Duitse buren hebben hetzelfde probleem: wel betaald voor alles, maar niet alles uit de automaat gekregen. Beiden besloten we dan de aanstaande nacht maar niet te betalen: goed plan. We hadden gisteren al gezien dat we inderdaad vlak bij het oude centrum van Malmö liggen. Dus de wandelschoenen aan en luchtige kleding: het is ineens mooi weer. Langs het Central Station kwamen op het Stor Torget terecht en laat daar nou een geweldig koffietentje zitten aan de zonkant. Dan door de Sødergatan naar het Gustav Adolfs Torg. Ook al weer zo’n mooi oud plein, gedomineerd door een ruiterstandbeeld van eh, oh ja, Kong Gustav Adolf. Via een paar smalle straatjes waar oud en nieuw elkaar afwisselden kwamen we bij een groot plantsoen terecht: Malmöhus. Mooie beelden, oude bomen, waterpartijen en veel grasvelden. We wilden naar Västra Hamnen, het voormalige westelijke havengebied. Hier wordt volop nieuwbouw gepleegd en het ziet er allemaal gelikt uit. We hebben een hapje gegeten bij Salt & Bryggen (zout en brug), een ecologisch tentje. Ja ja, niks voor mij, maar we zaten er nou eenmaal lekker. Barstens duur, ook dat nog. Het absolute hoogtepunt is een 45 verdiepingen hoog flatgebouw met de naam “Twisted Torso”. Wat een geweldig ontwerp, heel gedurfd om zoiets uit de grond te stampen. We aanvaardden de terugtocht naar Dockan Marina via de Lilla Varvsgatan en daar komen we een skatebanen-gebeuren tegen van een omvang zoals ik dat nog nooit heb gezien. Van alles vloog er door de diverse kommen en over heuvels en schansjes. Op skates, op boards, op mini stepjes, alles wat maar rolde deed mee. Via de buurtwinkel (brood uitverkocht) weer terug aan boord. Nog steeds geen havenmeester gezien. Onze nieuwe buren hebben wel een Tally Kort en we mogen ‘m even lenen om de achterste watertank te vullen. Zo kunnen we weer een tijdje.


Dinsdag, 28 juni
Het is fantastisch weer als we Malmö verlaten en wel om 09:40 uur. Na een uurtje motorren konden de zeiltjes omhoog maar dat was al gauw afgelopen: de plof moest weer aan. Om 13:15 uur zijn we het eiland Ven voorbij wat tussen Denemarken en Zweden ligt in de Sont. We zeilen weer een uurtje, motorren weer een uurtje en zo varen we tussen Helsingør en Helsingborg door. Dat is de smalste doorgang van de Sont. We verbazen ons er steeds weer over dat er zo’n hoop stroom staat, we hebben ‘m gelukkig mee. 1,5 tot 2 mijl stroom mee is geen uitzondering. Om 16:30 uur varen we Höganäs binnen. En of de duivel er mee speelt, als wij de zeilen neerhalen om een haven binnen te varen begint met prompt te waaien. Zo ook nu weer. Höganäs is een redelijk grote haven, maar we merkten al snel dat dat heel veel lokale boten zijn en nauwelijks plaatsen voor passanten. Daarbij kwam natuurlijk weer het bekende Scandinavische probleem: de boxen zijn te smal voor moderne boten. Na een keer klem tussen de palen gevaren te zijn vonden we een ander plekje. Een veel te grote/lange box met de wind schuin van achteren. Ik ben al niet gek op parkeren tussen palen, we komen altijd een paar handjes tekort, maar nu ging het ook zoals gebruikelijk, niet al te lekker. Maar goed, we liggen. Dat er op de hele steiger geen stroom is vinden we ook niet leuk, maar is te overzien: we doen de windmolen gewoon aan. Volgens de kaart zouden we een 40 mijl hebben moeten varen, maar op het log zijn het maar 33,5 mijl. Wat we morgen gaan doen staat nog niet vast.


Woensdag, 29 juni
De havenmeester kwam even langs gisteravond. Hij had gehoord dat we geen stroom hadden. Hij had geen elektronisch meetkastje bij zich, maar een 220 Volt boormachine. Hij prikt ‘m in het stopcontact en hij doet ‘t. “It must be in your wiring” wist ie me vertellen, maar daar was ik dus nu ook achter. Ik pak de walaansluitstekker die in de boot zit en druk ‘m een keer stevig aan. "Er zij licht” sprak Anneke. Ik bedankte de haven meester met het schaamrood op de kaken.
Het ziet er alweer fantastisch uit, het weer bedoel ik. Wellicht wat weinig wind, maar ook dat zien we wel. Om 10:30 uur (we hebben eerst nog even vers brood gekocht) waren we met een perfecte manoeuvre los uit onze box. Naar de eerste kaap ”Kullen” moesten we op motor. Daarna werd er eens een stukje gezeild, dan weer gedobberd en dan weer eens de Volvo aan. Het lekkerste deel was het laatste stuk. De wind draait 180 en neemt wat toe: we kunnen zeilen! Een beetje hoger aan de wind, maar met 10 knopen halve wind loopt Zwit vlot 6 knopen. Het ging geweldig! We vonden de aanloopton van Halmstad, we vonden de haveningang, we voeren de rivier de Nissan op en vonden aan stuurboordzijde de jachthaven. Tevens een mooi plekje met de neus naar de kant en de zon in de kuip. Bingo. Er staat een betaalautomaat voor het havengeld, maar we willen nog een paar dingen weten over deze plaats, we willen een Gästhamn-boek, we willen weten of er internet is, de code van de douches en toiletten en ga nog maar even door. Zo’n automaat vreet alleen geld en deelt domme stickers uit. Dus op zoek naar de havenmeester, if any. We vonden hem, hij heet Fredrik en z’n vrouw heet Helena.
Toen we de rivier de Nissan opvoeren zagen we al een grote houten boot liggen die wanden had van triplex, helemaal dichtgetimmerd en met een gefiguurzaagde giraf met een ijsje in z’n poot op het dak. “De ark van Noah” riepen wij in koor. Het bleek een project van Fredrik en Helena te zijn. Ze hebben een oude Deense kotter gekocht om op te knappen. Al in het eerste jaar zonk het schip binnen twintig minuten naar 6 meter diep. Teleurstelling en verbijstering. De boot werd gelicht met twee kranen, op de wal gezet en na het drogen compleet in de polyester geplakt. We werden uitgenodigd binnen te komen kijken. Wat een verrassingen. Met hun eigen handen hebben ze er tot nu toe iets fantastisch van gemaakt in de afgelopen drie-en-een-half jaar. Ze verwachten er nog een jaar mee bezig te zijn, dan is het af. Alles doen ze zelf! Wat een leuke, spontane mensen. Helena houdt een blog bij, wij hebben het nog niet gezien, maar kijk maar eens op projektsunshine.blogg.se. Goh, wat een aparte dag.


Donderdag, 30 juni
Vandaag was wasdag, bootwasdag, klussendag, haarknipdag, bootschappendag, Halmstadverkendag en nog zo wat dingetjes. Met andere woorden: we blijven een dagje liggen. Het is stralend weer als we opstaan, de was die aan de lijn gaat is binnen de kortste keren droog. Het dek ziet er weer proper uit en Anneke’s kapsel is weer gefatsoeneerd. We hebben in korte broek en T-shirt een rondje gelopen: wat een ruimte hebben die Zweden. Brede wegen, ruime huizen en mooie plantsoenen. ’s Middags bootschappen gedaan en eindelijk hebben we een boek gevonden van de Zweedse westkust waar alle havens in staan, maar nog belangrijker, ook alle ankerplekken en plaatsen waar een oog in een rots zit waar je de boot aan vast kunt knopen, Stervensduur, maar wel heel overzichtelijk en dan kom je wel op plekken waar het niet druk is en waar je geen havengeld hoeft te betalen. En da’s ook niet onbelangrijk. We hebben gemarineerd vlees gekocht voor op de BBQ, zo’n wegwerpding. Ik zat op de steiger vlees te braaien en Anneke maakte binnen lekkere aardappeltjes en rabarber klaar. Ondertussen betrekt de lucht tot donkergrijs, draait de wind de verkeerde kant op, valt de barometer in no time 5 hPa en krijg ik het koud. Moet je nagaan, vanmiddag hebben we de bimini opgezet omdat we zaten te verdorren in de zon! De weerberichten kloppen deze keer niet helemaal. We zien wel wat het morgen wordt. De bimini zit weer ingepakt.


Vrijdag, 1 juli
Vanmorgen was het dus koud. Een gure wind kwam uit het westen. Aangezien we de eerste zes mijl pal west moeten om bij het uiteinde van een Tylö te komen, moest Volvo-mans ons een handje helpen. Daarna konden we stuurboord uit en voeren we op vol tuig richting 320. De golven waren redelijk hoog en dat is niet zo vreemd als je de waterdiepten hier ziet: zelden meer als 20 meter. Een klein knikje in de schoot (K.I.D.S.) bracht ons de goede kant op. Maar de wind fladderde redelijk, zodat we het laatste stuk toch gewoon strak aan de wind moesten varen en dan soms nog niet het waypoint kunnen halen. ’t Is tobben met een zeilbootje. Op de plaats waar we een veilig vaarwater boei verwachtten was ie niet. We keken onze ogen op steeltjes uit waar ie kon zijn. Uiteindelijk bleek het een heel klein lullig kardinaal West-staakje te zijn die we pas spotten op een paar honderd meter afstand. We konden inmiddels de haveningang van Glommen (verledentijd van Glimmen) zien. Op zee zagen we veel Tall Ships voorbij komen: die gingen wel de goede kant op, namelijk naar het zuiden. Glommen is een klein visserijhaventje met heel beperkte voorzieningen, maar daardoor wel heel authentiek. De bekende smalle boxen, maar ik zag een fraai hammerhead (dwarsstuk op de kop van een steiger) met een groen boordje erop. Bingo, die is van ons. Een half uurtje later komt er een dikke Hallberg Rassy binnen en die heeft meer moeite om een plekje te vinden. De helft van de haven is namelijk ook nog te ondiep. We hebben een rondje dorp gelopen en ons weer verbaasd over de ruimte en over de leuke huizen die je hier ziet. Mooi land, Zweden.