Prutten en verder

Maandag, 30 mei
Zoals gezegd is er op zondag niets open in Urk, ook het havenkantoor niet. We hadden dus de portemonnee klaar liggen voor de havenmeester die volgens de documentatie, langs zou komen vanaf 09:00 uur. Bij Jeanne en Evert een afscheidsbakkie genuttigd en nog steeds geen havenmeester. Ja, het houdt een keer op en beide schepen (en nog meer) voeren uit. J&E wilden door de Ketelhavenbrug richting Schokkerhaven om daar voor anker te gaan. Het is inmiddels heel mooi weer, geen wind en bloedheet. Voel je ‘m? Nou wij wel, miljoenen vliegjes die je boot zwart maken en je vreselijk kriebelen. We hebben nog even gezeild, maar onder de twee knopen vinden we toch wat weinig. Er werd dus op motor naar Stavoren gevaren. Op de marifoon steeds weerberichten van 2 – 3 BFT uit ZW, hou op, BFT 0-1 uit Noord. Morgen moet het weer weer helemaal anders zijn, we wachten het maar af. Afgemeerd in de oude havenkom van Stavoren vlakbij het Vrouwtje. Er liggen een stuk of 10 schepen: duidelijk nog voorseizoen. Morgen maar eens naar een lokale medicijnman om wat aan m’n nachtelijk gekuch te laten doen.


Dinsdag, 31 mei
“Als het regent in mei is april voorbij”.
De lokale medicijnman bleek een vrouw te zijn en wij zaten om 11:00 uur in de spreekkamer. Voor ons een Duits stel, zeer zwijgzaam, die hadden dus wat aan hun stembanden. We waren al snel aan de beurt. Een grondig onderzoek volgde en toen kwam de “R”-vraag en daar was ik al benauwd voor. “Rookt U?”. “Weinig” was mijn antwoord “ze stoppen steeds minder tabak in een pakje”. Maar even serieus, ze pakte het heel serieus op, belde met de longarts in Sneek en vroeg een, jawel, flitsonderzoek aan. Het was de eerste keer dat ze dit woord gebruikte, maar het had onmiddellijk resultaat: morgenmiddag om 14:00 uur in het Ziekenhuis in Sneek voor onderzoek. Er rijdt in Stavoren 1 x per uur een treintje naar Leeuwarden en die stopt overal waar koeien in de wei staan, dus dat zijn wel een paar stationnetjes. Nog wat verse boot-schapjes gekocht en weer aan boord. Eerst maar eens de boot verleggen, zodat we de wind meer op de neus dan onder de kont hebben. Operatie geslaagd.

-Ik ben een moordenaar-
Neem een boterham in je hand en er hangen tientallen kokmeeuwtjes achter de boot. Ze zijn zo snel dat als je een stukje weggooit het zelden het water raakt. Als je een stukje richting ook aanwezige eenden werpt, zijn de kokmeeuwtjes ze steeds te snel af. Een ander leuk spelletjes is om ze uit je hand te laten eten en ook dat doen ze gretig: je voelt de vleugelslag langs je arm. Eén meeuwtje had het niet goed begrepen en vloog tegen de windgenerator aan maar we zagen ‘m niet meer. We hadden het idee dat hij de klap van de molen gepareerd had. Een wijle later bleek deze conclusie volledig fout: hij lag in het gangboord, zwaar bebloed, gebroken vleugel en een kapot pootje. Daar kan ik niet tegen: in mijn optiek overlevingskans 0%. De lierhendel gepakt en een paar flinke klappen op zijn kopje: hij gaf de geest (dacht ik). Ik gaf hem een zeemeeuwsgraf. En dan ineens begint het te spartelen en te slaan met z’n ene goede pootje en vleugel. Ik baal als een stekker. Hij zwemt weg en ik volg hem langs de kant, inmiddels gewapend met een fors mes. Hij heeft me door en is weer vertrokken. Maar langzaam maar zeker komt hij richting boot, ik nestel me op de spiegel met een pikhaak en voornoemd mes. Hij komt binnen pikhaakafstand en bingo, ik heb ‘m. Nu geen halve maatregelen: ontkopping was de enige afdoende methode om ‘m uit zijn lijden te verlossen.
Ik ben er van overtuigd dat hij in de kokmeeuwtjeshemel komt!
-Ik haat dit soort klussen!-


Woensdag, 1 juni
Vandaag stond in het teken van de kuchbestrijding. Om 12:00 uur zaten we in het lokale treintje van Stavoren naar Sneek. Om 14:00 uur had ik een afspraak met Dr Fokkema, de longarts. De reis ging voorspoedig, het vinden van het Antonius Ziekenhuis een fluitje van een cent. Ponsplaatje aanmaken en naar gang 9 voor de longjongens. Werd onmiddellijk doorgestuurd naar de röntgenafdeling voor foto’s. Terug naar de longreceptie. Vrijwel onmiddellijk door naar de blaastestjuffrouw die de hoeveelheid krachtig uitgestoten lucht opmat en tevens de ingeademde. Welk een geweldig resultaat. Longen zien eruit als bellefleuren en met mijn luchtdruk kan ik bomen ontwortelen. Mooi, dat is dus allemaal goed, maar nu nog even van de kuch afkomen. Ik kreeg gelijk een medicijnbriefje mee en werd naar de apotheek vlakbij verwezen. Ook hier weer een snelle en efficiënte afhandeling. We hebben een hoge pet op van dit ziekenhuis! Om half vijf zaten we weer in het boemeltje naar Starum. Om 17:10 uur weer aan boord. Nu liggen alle schepen hier in de havenkom dubbel: duidelijk een lang weekend voor de boeg. Vandaag was het prachtig weer, korte broek en T-shirt was genoeg. A perfect day!


Donderdag, 2 juni
Aangezien we geen haast hadden (heb ik dat eerder geschreven?) waren we als een van de laatsten weg uit Stavoren. We wilden naar Makkum, daar hadden we wat herinneringen aan van lang geleden. Miljoenen vliegjes wilden dezelfde kant op en dat vonden we heel irritant.
Na de lunch, in de buurt van de aanloop naar Makkum, kropen we achter de Afsluitdijk en gooiden sinds lange tijd weer eens het anker overboord: ik was het nog niet verleerd. Op het eind van de middag voeren we naar binnen en het enige wat we herkenden was de grote loods, die vroeger van Amel was en nu van de Vries Makkum. Het haventje lag bomvol met Waarschepen en Friendships. Die willen allemaal naar Terschelling. We hadden berekend dat we om een uur of half acht moesten varen om nog over de Boontjes heen te komen. Dit was dus een motordagje. De wind zit inmiddels stevig noord en dat lijkt nog even zo te blijven. We hadden Ron (www.zeil4us.nl) nog even aan de telefoon en die lag met z’n twee maten in Urk.
Bij het sluisje hebben we even een drankje genuttigd in de zon en uit de wind en waren verbaasd wat voor schepen er allemaal Makkum uit kwamen vanaf de Friesche Meren.


Vrijdag, 3 juni
Kwart over zeven de buren, twee boten, gepord en die maakten vlot ruimte zodat wij eruit konden. We konden zo de Lorentz sluis in (Kornwerderzand) en daar werd weer het een en ander afgepield. Iedereen moest over de Boontjes en de meesten bogen af naar Terschelling. Voor Harlingen was het een drukte van belang: de sloepenrace staat op het punt van beginnen! Veel charterschepen die naar buiten gingen, twee veerboten naar binnen en een veerboot naar buiten + nog een keer tientallen andere bootjes die ook op het Wad wilden kijken naar de HT-race (Harlingen-Terschelling-race). Tandjes, wat een drukte. Het zat ons weer mee: we konden vlot de Tjerk Hiddes Sluis in en waren er rap weer uit. Een 180 graden bocht naar stuurboord bracht ons in het piepkleine haventje van de HWSV aan het van Harinxsma Kanaal. Hieruit kun je de conclusie trekken dat we binnendoor gaan over Leeuwarden en Dokkum naar Lauwersoog. De wind blijft de aanstaande dagen in de Noord Noordoost hoek zitten, dan maar door de Staande Mast Route omhoog en het weer in de gaten houden. Wat een lekker beschut plekje is dat hier. We moesten wel door de bagger ploegen, maar we liggen keurig aan de steiger.

Zaterdag, 4 juni
Heerlijk weer vanmorgen, zonovergoten in de jachthaven. De Xenia, waar we gisteren wat contact mee hadden (en een boek verkochten!) vertrok voor zijn trip naar Terschelling. Een andere buurman vroeg of wij de ZWIT waren van de website die hij vaak had bekeken. Nadat ik dat beaamd had en een verkoopriedeltje af had gestoken werd boek 2 verkocht, ’t gaat goed met de business! Wij draaiden om kwart voor tien zonder koffie en met vastlopen het haventje uit om ons op het van Harinxsma Kanaal te storten. Harde wind op de kop tot 32 knopen. Als we een brug naderden riep Anneke even op en iedere keer vrijwel onmiddellijk kwam er groen licht bij en konden we vlotjes doorvaren. Fryske Brêgewippers zijn beroemd om hun mededogen met het bootjesvolk! Om half een lagen we voor de eerste brug door Leeuwarden en die was dicht tot een uur. Geen probleem: lekker lunchen. Na nog wat bruggen en pogingen om met ons schip aan de kant te komen (we hebben een diepgang van 1,85 meter) lukte het ons een plekje te bemachtigen aan de Prinsentuin, achter het Keramiek Museum. Hordes jeugd liggen te zonnen in het gras: het ziet er heel gezellig uit. We zijn even de stad doorgewandeld, vonden een Appie en hebben weer wat vers voer. Als beloning voor ons gesjouw zegen we neer op het lounge terras van Fire, hetgeen gevestigd is in de voormalige brandweerkazerne. Het maakte ons niets uit; als wij maar wat hadden om de dorst te blussen.

Zondag, 5 juni
Gisteravond hadden we Ron aan de telefoon. Ze lagen met z’n drieën op Vlieland en verkeerden in grote onzekerheid. Nou, wij liggen in de Prinsentuin, ook in grote onzekerheid wat het weer betreft. Tevens stevig aan de grond, maar bij ons waait de vouw niet uit de broek! De regen komt met bakken naar beneden en we plegen onderhoud binnen. Op de grib files zien we dat we dit weer nog wel even houden. Morgen rustig aan naar Dokkum en wellicht door naar het Lauwersmeer.
Er komt net een berichtje binnen van Zeil4us dat ze van plan zijn morgen de sprong naar Mandal te maken. Wij hebben besloten niet rechtstreeks naar Noorwegen te gaan: de nachten zijn nog zo verrektes koud, dat hoeven we niet zo nodig.
We stapten vanmiddag van boord en liepen zo het feestgedruis in. Er bleken verschillende koren op te treden hier in de Prinsentuin. Leuk om te horen. Terug aan boord om toch maar een regenjack aan te trekken, er komen beste buien over. Daarna zijn we naar het Keramiek Museum geweest met de grootste collectie keramiek van Nederland. Van heel oud tot heel recent. ’t Waren wel heel veel borden, kopjes, schalen, tegels, tulpvazen, scheerborden, theekopjes en –potjes en nog veel meer wat je van klei kunt maken. Het duizelde mij voor mijn oogjes. Het instabiele weer irriteert ons een beetje, maar voor de rest alles gezond aan boord.

Maandag, 6 juni
Om 09:10 uur gooiden we los uit de Prinsentuin in Leeuwarden. De wind zit in het westen en dat vinden we niet verkeerd. We hoeven alleen maar een heel eind door sloten, grachten en vaarten te varen. Het enige probleem wat we tegen kunnen komen is onze diepgang. Ze zijn in Friesland nog niet gewend aan schepen die 1,85 meter diep steken. De consequentie daarvan is dat je voortdurend een oog hebt op de dieptemeter. Menig keer op deze tocht is onze kiel geschuurd en dat is niet verkeerd want er was sprake van wat roestvorming aan de onderkant. Opgelost dus. In Dokkum voeren we klem tussen twee bruggen: prima coördinatie dus tussen de brugwachters. Ook niet erg, het was lunchtijd. Om een uur draaide het spul weer en vlak na de brug hebben we toch de dieseltank maar weer helemaal volgegooid.
We varen inmiddels op de Dokkumer Ee. Bruggetje hier en bruggetje daar, er wordt wat afgewipt in Friesland. En dat voor alles bij elkaar € 13,50. Je hoort ons niet klagen. Dan de Dokkumer Nieuwe Zijlen op, sluisje door en je bent op het Lauwersmeer en daar hebben we geen vaarkaart van. Dus de elektronica moet het doen. Dat lukte dus ook. De sluis van Lauwersoog spuugde een paar bootjes uit en we konden er zo in, met slechts vier schepen, dat dan weer wel. Wat een klein prutsluisje. Om de hoek is een nieuwe jachthaven gebouwd en daar valt weinig goeds over te vertellen, alleen dat ie aan de zoute kant ligt en je op ieder moment weg kunt. En wie zien we liggen? De Twins, de catamaran van Han en Ingrid, die ze vercharteren tussen de Canarische Eilanden en St. Petersburg. Heb je ook zin in een stuk meezeilen? Dat kan, neem contact op met www.sail4fun.nl en je vindt alle info. Gastvrije mensen en een geweldig schip. We hebben even bij zitten beppen: we kennen ze al een tijdje. Erg gezellig.