Eind 2011 - begin 2012

Nou gaat het echt gebeuren. Kijk maar eens naar deze link:
http://watersport-e-boek.luondo.nl/1408689/plannen-in-het-zand

11 december 2011
werd Eline 8 jaar, 3 dagen na Amalia van Buuren. Ze zit op pianoles en speelde voor de verzamelde familie een fraai voorbeeld van haar kunnen. Ze had ook maar bepaald dat ze er ook nog wel bij kon zingen! Het klonk geweldig.

Op het botenfront is niets nieuws te melden. Onze advertentie wordt wel bekeken, maar reacties: niete, nada, nope.

Ander leuk weetje. Twee bevriende stellen liggen met hun boten in Victoria, Canada. Ze zijn nu alle vier in Nederland en als het een beetje meezit zien we ze deze week te onzent: lachen. Dat worden vast mooie verhalen.

Schilderen: het ene na het andere magistrale kunstwerk rolt van m'n penselen en paletmessen. Ik begin eindelijk een beetje te bevatten welke kant ik op moet en wil. Van mijn leraar leer ik steeds met trucjes voor een nog beter resultaat. Ja ja, goed bezig!

19 december 2011
‘t Zeilen en alles wat er mee te maken heeft, blijft boeien.
Op mijn bookmark-site Symabaloo.nl zitten een stuk of tien sites van Vertrekkers die we kennen of die we interessant genoeg vinden om te volgen.
Een paar voorbeelden.

http://www.tarpan.waarbenjij.nu
is zo’n site. Bram en Anja hebben al een keer een rondje wereld gemaakt, twee rondjes Caribbean en zijn nu weer onderweg. Ligplaats: Victoria, Canada. Ze zijn nu even in Nederland, maar willen, als ze weer aan boord zijn, naar het noorden. Alaska staat op hun wensenlijstje.
http://www.jj-witteraaf.nl/.
De site van Jan en Joanneke. Ook al van die avonturiers. We hebben ze ontmoet in 2005 in Europa en in de jaren daarna in de Caribbean. Ze zijn de Pacific opgegaan en naar Hawai gezeild. Van daaruit zijn ze, jawel, naar Alaska gevaren. Dat was een wens van ze: daar de kusten aandoen en genieten van al het moois. Daarna, gedwongen door oprukkende kou en ijs, zijn ze naar het zuiden gegaan en liggen nu in, jawel, in Victoria, Canada. Ook zij zijn even in Nederland.
http://www.sy-narid.blogspot.com/
Een jong Belgisch stel, Anneke en Dirk. Anneke schrijft op z’n Bels hun logboeken. Heel smeuïg Belgisch. Liggen nu in Singapore. Maar voordat ze daar waren hebben ze o.a. met een wrak van een auto half Australië doorkruist. Zijn nu op een punt aangeland waar de vraag gesteld wordt welke kant ze nu op moeten. Verder west is vanwege piraterij inmiddels een hachelijke onderneming.
http://www.kindofblue.info/
Anita en Dick zijn al sinds 2005 onderweg. De site heeft heel fraaie foto’s, leuke beschrijvingen van ontmoetingen en vermelden alle problemen en hun oplossingen voor de diverse aan boord optredende kwalen. Zijn nog lang niet van plan terug te keren naar Nederland. Liggen nu, net als de Narid in Singapore.
http://www.sybaros.be/
Een Belgische site, een Nederlandse vlag achterop de boot en de bemanning bestaat uit Hans (NL) en Linda (B). Ke3nnen we ook vanuit de Caribbean, we zijn elkaar een paar keer tegengekomen. Verwoede wandelaars. Hebben ook familie in Amerika, die regelmatig bezocht wordt. Ze liggen nu in Bocas del Toro – Colombia en hopsen regelmatig langs de Panamese kust. En het zeilersleven bevalt ze nog steeds geweldig.


Donderdag, 29 december 2011
Het zal je maar gebeuren. Een telefoontje op tweede kerstdagmorgen. Niks bijzonders, zij het dat het aanvankelijk slecht te verstaan was. Wat bleek? Een satelliet telefoongesprek uit Fiji. En dat ligt een eind weg, kan ik je verzekeren! In de Pacific dus. Onze vrienden Wim en Annette op de www.thetis.ch liggen daar te over hurricanen en hadden even behoefte aan een gesprekje. Ze willen uiteindelijk naar Thailand want daar hebben ze een lapje land (naast Koning Boumipol o.i.d.). Dit soort dingen vinden we erg leuk!
Gisteren zijn we even naar de boot geweest (ons huis) en dat lag er allemaal perfect bij. Daarna zijn we doorgereden naar Raamsdonkveer, een gat waar Tom Tom, Garmin en Navicon moeite mee hebben. Maar de hartelijke ontvangst bij Ad en Els (zie trip naar Scandinavië ) maakte dat allemaal weer goed. Leuk oude koeien (zeilverhalen) uit de sloot gehaald en foto’s aanschouwd die we nog niet gezien hadden. Ad en ik hebben een gemeenschappelijke hobby: schilderen, hij maakt erg leuk werk. Na een uitstekend diner en een kopje koffie waren we om 00:00 uur weer thuis.


Zondag, 1 januari 2012
’t Zal wel weer even moeite kosten om aan 2012 te wennen, aan het typen of schrijven van het getal 2012, bedoel ik. Maar goed, alles went, zelfs hangen. Je wordt er alleen wel stijf van.
We zijn net terug van onze vrienden in Lelystad, de verwarming een beetje hoger en dan gaat de telefoon. Een hoop achtergrondgeruis en de vage stem van Jan. Jan en Joanneke zitten in Markelo bij een McDonalds omdat ze daar WiFi hebben. Via hun laptop logden ze in op Skype en daar vonden ze ons telefoonnummer: dat waren ze even kwijt. Tja en dan is het maak een klein stukje naar ons toe. Het was weer als vanouds!
Weet je nog? De eerste keer dat we de Witte Raaf ontmoetten was in Falmouth in 2006. Daarna zagen we elkaar regelmatig langs de Spaanse en Portugese kust. Dan zien we elkaar een hele tijd niet meer, maar spreken en schrijven wel met elkaar. Tot in 2009. Dan blijkt dat ze ook richting Bonaire en Curaçao komen. We treffen ze in Bonaire en brengen samen een paar leuke dagen door. Zij gaan west en wij gaan daarna oost.
We blijven via de websites en skype in contact en verbazen ons (wij zijn inmiddels weer in Nederland) over hun tocht over de Pacific. Dan horen we dat ze naar Nederland terugkomen omdat het in Victoria, Canada toch wel erg koud wordt. Dat was natuurlijk een reden om elkaar weer eens te ontmoeten. De eerste afspraak lukte niet, vandaar de ingelaste ontmoeting.
Het was als vanouds. Leuke herinneringen opgehaald en hun enthousiaste verhalen aangehoord. Mooi is dat om met elkaar in contact te kunnen blijven!


Dinsdag, 10 januari 2012
Deze dag leek wel een werkdag uit de goeie ouwe tijd! Vreselijk druk geweest met een verkoopadvertentie voor die Yacht en een flyer op de stand van die Yacht op de Boot Düsseldorf. Daarbij komt ie ook op de internetsite van het blad die Yacht. Man, dat vergt wat gecijfer en gedoe. Daarbij moet dat hele verhaal natuurlijk wel in vlekkeloos Duits. Volgens mij is het gelukt.
Dan hadden we nog een leuk taakje liggen: een vlucht boeken naar Turkije. Wolfram en Anne hebben ons uitgenodigd voor een bezoek aan hun nieuwe optrekje, 90 kilometer van Antalya. Ze vonden dat we wel twee tot drie weken konden komen, maar je weet ‘t: verse vis en bezoek beginnen na drie dagen te stinken. We hebben voor negen dagen geboekt, dat heet dat we een week bij hun zijn in april aanstaande.
Verder maar weer. De volgende actie was inschrijven voor een feest in Hoorn: het 40-jarig bestaan van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers in Hoorn op 12 en 13 april. Vroeger waren we niet zo van dit soort happenings, maar ja, je wordt wat ouder en je wilt eens wat anders, vandaar. Ook nog tijd gevonden om de grijze auto weer zwart te wassen. Man man, wat een werkdag!


Vrijdag, 27 januari 2012
We hadden gisteren een afspraak (na veel moeite, je weet wel: druk, druk, druk) met de koper van onze SSB radio-set. De afspraak was dat we het zaakje samen zouden uitbouwen. Ik kon hem dan eerst laten zien hoe de hele set in elkaar stak, even een demonstratie geven en dan ontkoppelen. In alle eerlijkheid: ik zag er wel een beetje tegenop! In 2005 hebben Olaf en ik het hele spul ingebouwd maar om nou te zeggen dat ik precies wist hoe het in elkaar stak, da’s een beetje overdreven. Goed, 7 jaar later moeten we er toch aan beginnen. Laat C. nou twee hele handige handjes hebben en een goed 3D-inzicht! Dus na het uitleggen hoe de kabelgoten lopen op onze boot begon hij heftig kabelbandjes los t e knippen die de twee kabelbomen op hun plaats hielden. Vervolgens werden de kabels met de bijbehorende connectoren voorzichtig verwijderd. Het liep allemaal als een zonnetje. We zijn een uurtje of vier aan het sleutelen geweest, toen lag de hele set, met kabels, CD’s, gebruiksaanwijzingen etc. keurig in oude lappen gewikkeld in z’n fraaie maar oeroude BMW (geen wegenbelasting, he!). Na een kopje thee en veel vragen beantwoordend toog hij op pad terug naar huis. Op de radio hoorden we dat hij dezelfde problemen moest hebben als wij: files all over the country, especially aroud Rotterdam. Wij waren tegen half acht ’s avonds thuis na vanmorgen om negen uur weggereden te zijn. Lekker dagje!


SSB zender-ontvanger
’t Staat hierboven in een paar regels: we hebben onze SSB verkocht en uitgebouwd.
Maar wat hebben we er veel aangehad! Voordat we vertrokken hadden we wel het idee, maar nauwelijks het geld voor een zo dure investering. Uiteindelijk toch besloten deze set aan te schaffen. We wisten er niets van: zenden/ontvangen/email/weerkaarten, hoe moest dat allemaal? Onze hoop was gevestigd op andere vertrekkers die we ongetwijfeld zouden ontmoeten onderweg naar het zuiden. Gelukkig gebeurde dat ook, bijna een maand later en wel in Falmouth. De Witte Raaf had een vergelijkbare set aan boord en heel veel verstand van SSB en alles wat er bij hoort. We spraken een frequentie af en een tijd dat we elkaar zouden oproepen. En dat was dan onze eerste nuttige ervaring met contacten met medezeilers midden op zee. Gedurende de driedaagse oversteek naar La Coruña hadden we twee keer per dag contact: een heerlijk gevoel en een fantastische ervaring.
Onderweg langs de Spaanse en Portugese kust bleef dat zo. We zeilden onze eigen koers maar kwamen elkaar ook tegen. Het aantal boten met zenders aan boord werd groter naar mate de tijd verstreek. En dan begin je aan de Grote Oversteek. Er zaten ongeveer acht boten op het Dutch Network die allemaal drie frequenties opgeslagen hadden en twee tijden om elkaar op te roepen. Ik kan je vertellen dat het heel stimulerend is als je in een storm zit en je hoort van andere schepen dat ze dezelfde problemen hebben of dat ze, precies het tegendeel, helemaal geen wind kunnen vinden. ’s Avonds is de propagatie (de optimale ontvangst- en zendmogelijkheid) het beste. Ik haalde om 22:00 uur de e-mails binnen via Sailmail en wekte Anneke om half elf. Samen lazen we dan de mailtjes door en beantwoordden ze als de zee niet al te ruig was. Tientallen mails hebben we gedurende de oversteek gestuurd en ontvangen. Ook met het binnenhalen van weerkaarten werden we steeds slimmer en efficiënter.
In de Caribbean gebruikten we de SSB niet zoveel: er waren andere manieren om aan weerinformatie te komen en om mail te ontvangen en sturen. Naar boten die heel ergens anders op de wereld zaten werden mails verstuurd en ontvangen. Een enkele keer was er spraakcontact.
En dan begin je aan de oversteek van de terugweg. En dan geeft je Pactormodem (het email gedeelte van de SSB) het op tussen Horta (Azoren) en Falmouth (ZW Engeland). Dus er kan niet meer gemaild worden. Onze oudste zoon voer dit traject met ons mee en zijn vrouw en kinderen zouden naar Falmouth gaan om daar de aankomst af te wachten. Maar wij hadden geen email-mogelijkheden meer. Hoe moesten we schoondochter en kleinkinderen laten weten waar we uithingen, hoe het ging en wat de verwachte aankomsttijd zou zijn. Een passerend groot vrachtschip voer ons tegemoet en via de VHF (marifoon) spraken we met de kaptein en verzochten hem een mailtje te sturen naar schoondochter. Hij stelde heel gerichte vragen en zei dat hij zou mailen. Binnen 15 minuten (we waren nog in zicht van elkaar) riep hij weer op met de mededeling dat het bericht verstuurd was: dat was een pak van ons hart. Via weerguru Herb (12.359 USB) begrepen dat er twee zeilschepen redelijk bij ons in de buurt waren. Na zijn dagelijkse praatje (2 uur lang, 365 dagen per jaar) konden wij de twee zeilboten oproepen. Ook zij hebben mailtjes van ons doorgestuurd naar het thuisfront. Goed, de reparatie kostte ook een pak geld, maar zonder wilden we ook niet meer. Alles bij elkaar hebben we veel plezier, gemak en hulp van onze set gehad.
En die hebben we dus nu verkocht en er bij deze nemen we er plechtig afscheid van.


Zaterdag, 3 februari 2012
Gistermorgen waren we even noodzakelijk in Apeldoorn. Zo tegen de middag ging het een beetje sneeuwen en dat was ook wat we verwachten. Want het onovertroffen www.KNMI.nl had sneeuw voorspeld in het noorden, westen en zuiden: DUS NIET IN HET OOSTEN. Maar ook wij kregen onze centimetertjes witte vlokken en genoten ervan. ’s Avonds laat staarden we buiten naar een maanverlicht landschap van grote klasse, genieten.
We schrijven zaterdagmorgen.
Anneke is als eerste uit het nestje, zet de thermostaat naar 20 graden en gaat douchewaarts. Ik draai me nog keer om maar dat was van zeer korte duur! Met een ingezeept koppie haar weet ze me te melden dat de afvoer van de douche niet werkt. Shit, actie is vereist. Na diverse falende pogingen om de zaak middels ontstopper weer aan de praat te krijgen hebben we onszelf maar even natgemaakt met een washandje, zo deden we dat (heel) vroeger ook. Eenmaal weer in de kleertjes rap in de weer met kokend heet water want het afvoerputje bleek na ampel beraad gewoon bevroren te zijn. Het geheugen van de thermometer gaf aan dat de minimumtemperatuur -15,8 graden was geweest! Na flink wat exercities kregen we de zaak aan de praat: het doet het weer! Ik loop naar de keuken om m’n handen goed te wassen, want dat ontstopper is gemeen spul, krijg ik natte voeten! Kanonnehh, waar komt dat vandaan? Je wordt toch een beetje expert dus de oorzaak was gauw gevonden: de afvoer van de wasbak was eveneens bevroren en dat resulteerde in een zeiknat keukenkastje en ergo: natte voeten! Goed, weer een klus te klaren. Straalkacheltje erin en maar kijken of we het aan praat kunnen krijgen.
Inmiddels is Anneke met de wasmachine aan het stoeien en meldt dat de badkamer blank staat. Kan er nog wel bij! Het probleem was gauw gevonden: bevroren afvoer van het spoelwater. Dat hadden we wel snel verholpen. Weet je wat? We gaan gewoon een lekker stukje door het bos wandelen, zien we daarna wel weer. Het was hartstikke mooi, we zien veel dierensporen en weten de meesten wel te plaatsen. De gootsteen in de keuken wil nog niet, maar dat zien we wel. Lekkere creatieve dag vandaag! Gaat het vannacht ook weer zo hard vriezen?